باسمه تعالی

1. انسان نمى‌تواند براى ضعف و ناتوانی، روزه را بخورد؛ مگر اینکه به حد عسر و حرج* یا خوف ضرر برسد.

2. اگر در طول روزه داری، عسر و حرج یا خوف ضرر پدید آمد، به میزانی که رفع حرج و ضرر می تواند بیاشامد و روزه اش را ادامه دهد و بنا بر احتیاط مستحب روزه اش را قضا کند و اگر با نوشیدن برطرف نمی شود، می تواند به میزانی که رفع حرج و ضرر بخورد و روزه اش را ادامه دهد و بنا بر احتیاط مستحب روزه اش را قضا کند.

3. در فرض حرج و خوف ضرر، اگر حرج یا خوف ضرر بدون اراده و عمل اختیاری او به وجود آمده باشد، نوشیدن آب یا خوردن غذا کفاره ندارد ولی اگر خودش کاری کرده که گرفتار خوف ضرر یا حرج شود، در صورتی که چاره ای جز این نداشته، کفاره ندارد. در غیر این صورت یعنی بدون هیچ ضرورتی خود را گرفتار خوف ضرر یا حرج کند، بنا بر احتیاط معصیت کرده است و باید کفارۀ افطار عمدی بدهد.

4. اگر ضعفش به گونه ای است که در نظر عرف به کلی عاجز از روزه گرفتن شمرده می شود مثل اینکه باید هر چند دقیقه بنوشد یا بخورد، روزه گرفتن بر او واجب نیست و در در صورت توانایی قضای آن را بجا بیاورد.

5. بنابراین تا جایی که ممکن است باید با استراحت و کم کردن تحرک در طول روزه داری از به وجود آمدن ضعفی که موجب عسر و حرج یا خوف ضرر است، جلوگیری کنید و روزه بگیرید.

* سختی طاقت فرسایی که قابل تحمل نیست.