باسمه تعالی

1. در صورتی که تشنگی به حد عسر و حرج* یا خوف ضرر برسد، به میزان رفع حرج و ضرر مجاز به نوشیدن آب است و روزه اش را ادامه دهد و بنا بر احتیاط مستحب روزه اش را قضا کند ولی در صورتی که تشنگی در آن حد نباشد، فرد مجاز به نوشیدن آب نیست و اگر نوشید، معصیت کرده است و روزه اش باطل می شود و باید قضا کند و کفارۀ افطار عمدی بدهد.

2. در فرض حرج و خوف ضرر، اگر حرج یا خوف ضرر بدون اراده و عمل اختیاری او به وجود آمده باشد، نوشیدن آب کفاره ندارد ولی اگر خودش کاری کرده که گرفتار خوف ضرر یا حرج شود، در صورتی که چاره ای جز این نداشته، کفاره ندارد. در غیر این صورت یعنی بدون هیچ ضرورتی خود را گرفتار خوف ضرر یا حرج کند، بنا بر احتیاط معصیت کرده است و باید کفارۀ افطار عمدی بدهد.

4. بنابراین در فرض سؤال اگر معیشت شخص منحصر در این راه باشد و نیز نتواند ساعت کاری خود را کم کند و یا تغییر دهد و تشنگی به حد حرج یا خوف ضرر برسد، به میزان رفع حرج و ضرر مجاز به نوشیدن آب است و روزه اش را ادامه دهد و بنا بر احتیاط واجب روزه اش را قضا کند و کفاره ندارد.

* سختی طاقت فرسایی که قابل تحمل نیست.