باسمه تعالی

1. ناراحت کردن و اذیت کردن مؤمن، حق الناس در پی دارد و اذیت کننده باید رضایت وی را کسب کند. اگر این کار غیر عمد باشد، گناه نکرده است ولی اگر عمدی باشد، گناه کرده است و باید توبه کند.

2. در چنین مواردی وظیفۀ اذیت کننده صرفاً آن است که تا حد ممکن برای کسب رضایت تلاش کند و حق الناس مزبور، یک حق قابل معاوضه با کار یا پول محسوب نمی شود. بنابراین آن فرد شرعاً نمی تواند رضایت دادن خود را مشروط به دریافت پول یا کاری کند.

3. اگر این کار عمدی بوده، حتی الامکان باید به گونه ای عمل کند که هیچ کسی حتی فرد اذیت شده از گناه وی مطلع نگردد؛ مثلاً واسطه ای بفرستد تا وی را به طریقی راضی کند. ولی اگر بدون اعتراف به گناه نمی شود او را راضی کرد، باید به گناه خود اعتراف کند؛ مگر آنکه اعتراف به گناه مفسدۀ بیشتری داشته باشد.