باسمه تعالی

1. «احتیاط واجب» یعنی مجتهد با وجود بررسی تمام ادله در این موضوع به یک فتوای روشن نرسیده است و در عین حال طبق قواعد استنباط فقهی، مبتنی بر احتیاط ابراز نظر کرده است. مقلد در این موارد یا باید مطابق آن نظر عمل کند یا به فتوای مرجع اعلم بعد از او مراجعه کند.

2. «احتیاط مستحب» یعنی مجتهد با بررسی تمام ادله در این موضوع به فتوا رسیده است و در عین حال به دلیل برخی شواهد و قرائن، مبتنی بر احتیاط اظهار نظر کرده است. در این موارد مقلد می تواند به همان فتوا عمل کند ولی بهتر است مطابق احتیاط مزبور عمل کند.

3. گاهی مجتهد در مسأله ای می گوید «بنا بر احتیاط» یا «علی الاحوط» یا «احتیاط آن است که...» و قید واجب یا مستحب را در کنار آن نمی آورد. در این موارد اگر قبل از احتیاط فتوایی ذکر شده باشد و بعد در همان موضوع، مبنی بر احتیاط نیز اظهار نظر شده باشد، آن احتیاط، احتیاط مستحب خواهد بود اما اگر از ابتدا در مسأله مبتنی بر احتیاط ابراز نظر شده باشد، احتیاط در آنجا، احتیاط واجب است.