باسمه تعالی

1. تنبیه بدنی فرزند برای تشفی خاطر به هیچ وجه جایز نیست.

2. اگر فرزند نابالغ باشد، پدرش و کسی که از جانب وی اجازه دارد، صرفاً جهت تربیت و در حد مصالح بچه، می تواند او را بزند و بنابر احتیاط واجب نباید بیش از سه ضربه باشد و نباید به گونه ای باشد که هنگام زدن یقین داشته باشد که بدن بچه در اثر این گونه زدن سرخ می شود.

3. اگر در اثر تنبیه بدنی صدمه یا جراحتی بر بدن فرزند وارد شده، باید دیه اش را بپردازند، حتی اگر از موارد تنبیه جایز بوده باشد.

4. ملاک محاسبۀ دیه، آخرین حالت جراحت یا قرمزی است که بعد از آن جراحت یا قرمزی رو به زوال و خوب شدن می رود.

5. نفقۀ فرزند در فرضی که خودش مالی دارد بر پدر واجب نیست؛ بنابراین، در فرض سؤال پدر می تواند از محل دیه هزینه های متعارف زندگی فرزند که همان نفقۀ شرعی او است را بپردازد.

6. در جایی که تنبیه بدنی جایز نبوده، پدر باید توبه کند؛ یعنی ضمن ندامت قلبی و طلب استغفار از خدای متعال و پرداخت دیه، از فرزندش حلالیت بطلبد که این کار حتی با یک دلجویی ساده تحقق پیدا می کند و فرقی بین قبل و بعد از بلوغ نیست.