1. آیا داشتن محافظ به نحوی که در شرایط کنونی جامعه رایج است؛ یعنی فردی موظف به حفظ جان و مراقبت از دیگری در برابر خطرات احتمالی باشد، جایز است؟ آیا حفاظت در حکم اولی جایز است یا از باب احکام ثانویه و از جهت اضطرار؟ 2. آیا حفاظت از مسئولان در حکومت اسلامی جایز است؟ آیا در سیرۀ معصومان ـ علیهم السلام ـ چنین چیزی وجود داشته است؟ 3. آیا وجود محافظ مصداقی از احتجاب و داشت حاجب و بواب که در روایاتی مانند روایات زیر نهی شده است، نمی‌باشد؟ روایت اول: عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سُلَیْمَانَ عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ‏ لَمَّا کَثُرَ مَالِی أَجْلَسْتُ عَلَى بَابِی بَوَّاباً یَرُدُّ عَنِّی فُقَرَاءَ الشِّیعَةِ فَخَرَجْتُ إِلَى مَکَّةَ فِی تِلْکَ السَّنَةِ فَدَخَلْتُ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فَسَلَّمْتُ عَلَیْهِ فَرَدَّ عَلَیَّ بِوَجْهٍ قَاطِبٍ مُزَوِّراً فَقُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ مَا الَّذِی غَیَّرَ لِی حَالِی عِنْدَکَ قَالَ الَّذِی غَیَّرَکَ لِلْمُؤْمِنِین (مشکاة الأنوار فی غرر الأخبار، 1344: 103) روایت دوم: أَحْمَدُ بْنُ فَهْدٍ فِی عُدَّةِ الدَّاعِی عَنْ عَبْدِ الْمُؤْمِنِ الْأَنْصَارِیِّ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ مُوسَى ع قَالَ: الْمُؤْمِنُ أَخُو الْمُؤْمِنِ لِأَبِیهِ وَ أُمِّهِ مَلْعُونٌ مَلْعُونٌ مَنِ اتَّهَمَ أَخَاهُ مَلْعُونٌ مَلْعُونٌ مَنْ غَشَّ أَخَاهُ مَلْعُونٌ مَلْعُونٌ مَنْ لَمْ یَنْصَحْ أَخَاهُ‏ «2» مَلْعُونٌ مَلْعُونٌ مَنِ احْتَجَبَ عَنْ أَخِیهِ مَلْعُونٌ مَلْعُونٌ مَنِ اغْتَابَ أَخَاهُ (وسائل الشیعة، 1409ق، ج12: 229)