باسمه تعالی

1. اگر فردی در نماز مسأله ای برایش پیش آید که حکمش را نمی داند، باید کاری را که گمان دارد صحیح است، انجام دهد و اگر گمانش به هیچ طرف نمی رود، مخیر است یک طرف را انجام دهد؛ مثلاً در فرض سؤال یا بنشیند و تشهد بخواند یا تسبیحات اربعه بخواند و نمازش را ادامه دهد.

2. اگر کسی طبق بند 1 عمل کرد یا اصلاً خود همین مسألۀ بند 1 را هم بلد نبود و مثلاً در عین حالی که گمان داشت، بر خلاف گمانش عمل کرد و بعد از نماز معلوم شد کارش مطابق فتوای مرجع تقلید نبود، باید دوباره آن نماز را بخواند و اگر مطابق بود، نمازش صحیح است.

3. با توجه به آنچه بیان شد، نماز این فرد در فرض سؤال صحیح نیست؛ زیرا تشهد را عمداً و نه از روی فراموشی یا سهو، ترک کرده است و ترک عمدی تشهد موجب بطلان نماز است. بنابراین دیگر نوبت به قضای تشهد فراموش شده و سجده سهو نمی رسد.