باسمه تعالی

1. مقصود از حرف زدن در نماز آن است که چیزی بگوید که قرآن، دعا و ذکر نباشد و حرف زدن بر آن صدق کند حتی اگر یک حرف باشد و معنا هم نداشته باشد. بنابرای اگر مثلاً فردی قصد دارد کلمۀ «آخر» را به کسی بفهماند و با اشاره و گفتن حرف «آ» او را متوجه کند، در نظر عرف سخن گفته است؛ هرچند یک حرف بیشتر نگفته است.

2. اگر در نماز عمداً به معنایی که در بند 1 اشاره شد، حرف بزند، نمازش باطل می شود ولی اگر سهوی باشد، نمازش را ادامه دهد و بعد از نماز برای هر بار حرف زدن، دو سجدۀ سهو بجا آورد.

3. اگر کسی واقعاً از روی خستگی در نماز عمداً آه بکشد یا ناله کند، حرف زدن صدق نمی کند حتی اگر دو حرف آه یا آخ و مثل آن از  این کارش پیدا شود ولی اگر در حالت عادی عمداً دو کلمۀ آخ یا آه را به زبان بیاورد، حرف زدن صدق می کند و نمازش باطل است و اگر سهواً بگوید، نمازش صحیح است و باید سجدۀ سهو بجا آورد.