من در هیأت، زمانی که سایر عزاداران اصطلاحاً با شور سینه زنی می کنند، سعی می کنم به گونه ای سینه نزنم که شبیه به رقص باشد و اشعاری را که بعضاً شرک آمیز و توهین آمیز هست را زمزمه نمی کنم و معمولاً به هیأتی می روم که مراعات می کنند مگر آنکه مداح مهمان یا ناشناسی بیاید که برای بار اول انحرافش آشکار شود. با این وصف یک بار که داشتم سینه می زدم یا در شب قدر که بک یا الله می گفتیم از شدت گریه یا سینه زنی یا حزن و پشیمانی از گناهان گذشته نزدیک بود از حال بروم. مثل چند نفر دیگر که از حال رفتند. با رعایت موارد فوق آیا جایز است انسان در دعا کردن یا عزاداری ائمه تا حدی پیش برود که از خود بی خود شود و از حال برود؟ منظور از خود بی خود شدن حالت حزن موقتی که شاید برای خود شما هم پیش آمده است و انسان تا حدودی بر خود مسلط است و پس از چند لحظه تمام می شود و منظور از حال رفتن یعنی کلاً اختیار از دستش برود و دیگران مثلاً بر رویش آب بریزند. آیا واجب است وقتی به این حالت می رسد مراسم را ترک کند؟ اگر تنهایی در حال دعا کردن یا عزاداری چنین حالتی پیش آمد، تکلیف چیست؟