من به پیشگاه معبودم الله اعتراف می کنم که گناه کارم و سزاور مجازت سخت هستم. با اختلال وسواس فکری و افسردگی دست و پنجه نرم کرده ام و حالا هم گرفتار این مرض هستم ولی نمی خواهم مرض خود را برای گناهانی که مرتکب شده ام را توجیه قرار بدهم. من به حق کسی ظلم نکرده ام، غیبت نمی کنم و حرام نمیخورم، به تشیع و علما عشق می ورزم و دیگران را موعظه می کنم ولی چندین سال دچار شهوترانی بوده ام و چند زن نامحرم را بوسیده و لمس کرده ام. دوباره نمازهایم را مرتب می خوانم، در خفا پیش الله اشک می ریزم. آیا الله صدای مرا خواهد شنید؟ آیا من قابل بخشش الله هستم یا خیر؟