باسمه تعالی

برای صحیح بودن ازدواج باید طرفین عقد، مفهوم ازدواج و زن و شوهری را تصور کنند و آن را از طریق عقلائی مانند لفظ، نوشته یا رفتار ابراز کنند و احتیاط واجب آن است که این ابراز به رفتار نباشد. اگر قصد ازدواج برای مدت معینی باشد، ازدواج موقت و اگر چنین نبود، ازدواج دائم است.

بنابراین در صورتی که این افراد خود را زن و شوهر دائم به همان معنای عرفی اش می دانستند و این معنا را به یکی از طرق بیان شده، ابراز کرده اند، ازدواج های آن ها صحیح بوده است و اگر مهریه ای تعیین نشده باشد، مهر المثل به ذمۀ شوهر خواهد آمد.

در برخی از مناطق روستایی و عشایر که از فرهنگ دقیق اسلامی اطلاع ندارند، معمولاً این قصد و ابراز انجام می شود و ازدواج ها صحیح هستند؛ هرچند عقد رسمی و عاقدی در کار نبوده باشد.

در هر حال اگر این ابراز صورت نگرفته باشد و صرفاً قصد درونی و ذهنی باشد، آنچه تا به حال بوده است و دو طرف به نسبت به بطلان چنین ازدواجی جهل قصوری داشته باشند، آنچه تا به حال بوده است، وطی به شبهه است و مهریه ای ندارد و گناهی نیز رخ نداده است ولی برای ادامه زندگی باید بلافاصله بعد از اطلاع مسأله، عقد ازدواج خوانده شود و در ضمن آن مهریه نیز تعیین شود و اگر عقد خوانده شده و مهریه ای معین نشده است، مهر المثل به ذمۀ زوج خواهد آمد.

همچنین در صورتی که دو طرف قصد ازدواج به مدت مشخصی را داشته اند و این معنا را به یکی از طرق بیان شده، ابراز کرده اند و در حین ابراز این معنا مهریه و مدت هم ـ حداقل در ذهن و ارتکازشان ـ معین شده باشد، ازدواج موقتشان صحیح است ولی اگر مهریه و مدت حتی به همین مقدار هم تعیین نشده باشد، ازدواج باطل بوده است.