باسمه تعالی

1. ممکن است اصرار زن منشأ عقلائی مشروعی داشته باشد مانند اینکه به دلیل شدت نیاز به امور جنسی، اگر دخول انجام نشود و مثلاً به روابط جنسی دیگر اکتفا شود، زن دچار انحراف می شود و به گناه می افتد. در این فرض دخول به میزان رفع نیاز جایز است و کفاره هم ندارد. در غیر این موارد و با صرف اصرار زن، اکراه و اجبار صدق نمی کند و حرمت دخول همچنان باقی است و در صورت دخول گناه کرده است و باید توبه کند و احتیاط مستحب آن است که کفاره بدهد.

2. در فرضی که دخول در حائض حرام است، اگر مرد واقعاً فکر می کرد که با صرف اصرار زن شرعاً مجبور محسوب می شود و احتمال نمی داد که حکم مسأله غیر از این باشد تا بخواهد دنبالش برود و مسأله را یاد بگیرد، جاهل قاصر است و گناه نکرده است و کفاره هم ندارد. ولی اگر احتمال می داد اشتباه می کند و به دنبال یادگیری نرفت، جاهل مقصر است و گناه کرده است و باید توبه کند و بنا بر احتیاط مستحب کفاره هم بپردازد.