بنده استاد حوزۀ علمیه محمودآباد مازندران و امام جماعت یکی از مساجد هستم. در مسجد ما و بسیاری از مساجد شهر ما رسم شده است که نماز مستحبی دهۀ اول ذیحجه و نمازهای مستحبی شب قدر را این گونه می خوانند که امام جماعت در جلو و بقیه پشت سر او ایستاده و بدون نیت اقتدا، با هم این دو نماز را به صورت نماز فرادی به جا می آورند. اما بنده با توجه به روایات ۱۰۰۶۲ تا ۱۰۰۶۷ کتاب وسائل الشیعه (نهی از اجتماع در نوافل نموده است) شبهه ای داشتم و مایل به انجام دادن این کار نیستم. البته برخی این نهی را نهی از اقتداء و جماعت دانسته اند. تکرار هر سالۀ این کار توسط برخی از دوستان طلبه باعث شده است که این کار در دید نمازگزاران مستحسن شود به گونه ای که اگر امام جماعتی این کار را انجام ندهد، مانند کسی است که امر مستحب مؤکدی را ترک کرده است یا خدای نکرده فسقی را مرتکب شده باشد. با این وصف آیا انجام مستمر نوافل به صورت فوق جایز است؟ آیا ترویج این عمل جایز است؟ آیا امتناع بنده از انجام این کار بی مورد است؟