باسمه تعالی

1. اگر روزه بوده است و در حال روزه با کار غیر حرام مانند خوردن و آشامیدن روزه اش را باطل کرده است، باید به ازاء هر روز که باطل کرده است، یک بنده آزاد کند یا دو ماه روزه بگیرد، یا شصت فقیر را سیر کند یا به هر کدام یک مُد که تقریباً ده سیر است، طعام (گندم یا جو یا نان و مانند این ها) بدهد و چنانچه این ها برایش ممکن نباشد، هر چند مد که مى‌تواند به فقرا طعام بدهد و اگر نتواند طعام بدهد، باید استغفار کند؛ اگرچه مثلًا یک مرتبه بگوید «استغفر اللّٰه» و احتیاط واجب در فرض اخیر آن است که هر وقت بتواند، کفاره را بدهد.

2. اگر روزه بوده است و در حال روزه با کار حرامی مانند استمنا روزه اش را باطل کرده است، باید کفار جمع بدهد. یعنی هر سه مورد کفارۀ گفته شده در بند یک را بپردازد.

3. اگر از ابتدا عمداً نیت روزه نکرد یا عمداً بدون شرایط روزه داری تا صبح باقی ماند مانند اینکه بر جنابت باقی ماند، کفارۀ جمع لازم نیست و یکی از موارد گفته شده در بند یک بر عهده اش ثابت است.