شخصی مالک و متصرف چند قطعه ظرف عتیقه و تاریخی بوده است به نحوی که ظروف مذکور نسل به نسل به صورت خانوادگی به وی منتقل گردیده است در حالی که او نسبت به وصف عتیقه و تاریخی بودن ظروف جاهل بوده است و این امر (عدم اطلاع) به موجب حکم قطعی دادگاه مبنی بر عدم سوءنیت و اطلاع، محرز و مسلم گردیده است. حال اداره میراث فرهنگی پس از اطلاع از وجود ظروف مذکور و انجام کارشناسی نسبت به آن ها، ظروف را عتیقه تشخیص داده است و آن ها را ضبط کرده است. نظر به اینکه قانون نسبت به حکم قضیه ساکت است، به نظر مبارک حضرتعالی مستنداً به عمومات فقه امامیه و به اقتضای وجوب احتیاط در عرض و اموال، مالک جاهل، مستحق قیمت است یا عین اشیاء؟