باسمه تعالی

1. اگر شکی در بین نماز رخ دهد که حکمش را نمی داند، در صورتی که به یک طرف گمان و ظن* دارد، باید به همان ظن و گمان عمل کند و نماز را تمام کند و درصورتی شک** دارد، مخیر است به هر طرف که بخواهد عمل کند و نماز را تمام کند. پس از نماز باید مسأله را یاد بگیرد و اگر کاری که کرده است، مطابق با فتوای مرجع تقلید نبود، باید نمازش را اعاده کند و اگر مطابق بود، اعاده واجب نیست؛ هرچند احتیاط مستحب آن است که اعاده کند.

2. اگر شکی در بین نماز رخ دهد که حکمش را نمی داند و حتی نمی داند که در چنین مواردی باید به ترتیب گفته شده در بند 1 عمل کند (ابتدا به گمان و اگر نبود طبق دستور شک رفتار کند) و به طور اتفاقی به یک طرف عمل کرد، پس از نماز باید مسأله را یاد بگیرد و اگر کاری که کرده است، مطابق با فتوای مرجع تقلید نبود، باید نمازش را اعاده کند و اگر مطابق بود، اعاده واجب نیست؛ هرچند احتیاط مستحب آن است که اعاده کند.

3. در فرض سؤال که در میان نماز، ظن به اتیان دو سجده دارد، طبق بند 1 باید بنا را بر همان ظن می گذاشت و نمازش را ادامه می داد که ظاهراً هرچند به صورت اتفاقی این همین گونه عمل کرده است. از آنجا حکم شک در این موارد بنا گذاشتن بر انجام دو سجده است، عملش مطابق فتوا بوده و نمازش صحیح است.

* نسبت به یک طرف احتمال بیشتری می دهد.

** هر دو طرف در نظرش مساوی است.