با این حجم از سفر به احتمال زیاد در ماه مبارک رمضان که حدود یک ماه با آن فاصله داریم بحران کرونا ادامه دارد. اهل فن گفته‌اند که کم آبی بدن و یا خشک ماندن دهان و مخصوصاً اولی ریسک ابتلا و در نتیجه شیوع کرونا را بالا می‌برد. اگر اثبات شود که روزه به حد معتنی به ریسک ابتلا را بالا می‌برد، دعوت از مردم برای رفتن به «مسافت شرعی» و بازگشت، باز به نحوی به گسترش ویروس کمک می‌کند زیرا به ترافیک شدید هر روزه و بسته شدن راه ها مبدل می‌شود و ایضا برای همۀ افرا مقدور نیست. از سویی صرفاً بر «خوف ضرر» تأکید شود و تشخیص آن به مکلف سپرده شود، در مورد کرونا به این سادگی نیست زیرا اولاً تا حدود یک هفته و بلکه بیشتر علامتی بروز نمی‌دهد و ثانیاً خوف ضرر در این مورد، علاوه بر ضرر فردی، ضرر اجتماعی را هم در برمی‌گیرد و تشخیص مسأله پیچیده‌تر است و در توان مکلفین نیست. در این وضعیت چاره چیست؟