باسمه تعالی

اگر قرض او مدت دار نباشد ولی طلبکار طلبش را مطالبه کرده باشد یا بدهی اش مدت دار باشد و زمان پرداخت آن فرا رسیده باشد،* واجب است در صورتی که توان پرداخت دارد، بدهی خود را بپردازد و تا زمانی که بدهی اش را نپرداخته نمی تواند از اموالش برای امر مستحبی مثل سفر زیارتی کربلا هزینه کند و اگر چنین کند، معصیت کرده است اما اعمال عبادی ای که انجام می دهد، صحیح خواهد بود. بنابراین سفرش در این فرض معصیت است و باید نمازش را تمام بخواند.

* تعیین مدت عرفاً بدین معنا است که فرد پس از پایان مدت نسبت به طلبش مطالبه دارد. بنابراین در فرضی که بداند طلبکار با وجود سر رسید شدن بدهی، مطالبه ای ندارد، پرداخت فوری در صورت توانایی واجب نیست.