باسمه تعالی

این که تشخیص شخصی باشد یا توسط دیگران (مثلا یک متخصص) انجام شود فرقی نمی‌کند. مهم آن است که مشکلی که تشخیص داده شده است امری باشد که شرعاً منجر به عدم‌وجوب روزه شود.
در نتیجه باید مقصود شما از مشکل مشخص شود.
1. اگر مقصود از مشکل همان ضرر است، یعنی فرد خودش بفهمد یا احتمال عقلایی بدهد که روزه برایش ضرر دارد، می‌تواند روزه نگیرد؛ بلکه بنا بر احتیاط روزه برایش حرام باشد.
2. اگر مقصود آن است که فرد مثلا در اثنای روزه دچار مشقتی می‌شود که عرفا تحمل نمی‌شود، رها کردن روزه رأساً جایز نمی‌شود؛ بلکه باید از خوردن و آشامیدن به آن مقدار که رفع مشقت کند، اکتفا کند و روزه‌اش صحیح است.
3. باید توجه داشت که کاهش کیفیت افعال روزانه که به طور معمول هنگام روزه‌داری اتفاق می‌افتد و یا هر مشقتی که به لحاظ عرفی قابل تحمل است، دلیل موجهی برای ترک روزه نخواهد بود.