۱. چنانچه زن و مردی عقد خود را ثبت نکرده باشند و در نوع عقد نکاح به لحاظ دائم و موقت بودن ، اختلاف داشته باشند (نه تردید ) یعنی زوجه ادعا دائم دارد و زوج منکر قطعی دائم بودن عقد است و می گوید ، عقد موقت بوده و مدت آن به پایان رسیده است . حال به لحاظ شرعی قول کدام یک مقدم یا اصالت دارد ؟ ۲. با توجه به اینکه از نظر زوج مدت ازدواج به پایان رسیده است آیا محرمیت فیمابین آنها نیز به پایان رسیده است یا برای رها شدن از علقه ازدواج می بایست صیغه طلاق جاری شود ؟ ۳. با توجه به اینکه زوجه مدعی مهریه سنگین و خیلی زیاد تر از مقداری که زوج می گوید هست ، همچنین مدعی دریافت نفقه می باشد ، قول کدام یک صحیح و حکم شرعی چیست؟
محضر مبارک، آیت الله هادوی تهرانی با سلام و عرض ادب احتراما نظر حضرت آیت الله هادوی تهرانی را نسبت به سوالات زیر اعلام فرمایید . ۱. چنانچه زن و مردی عقد خود را ثبت نکرده باشند و در نوع عقد نکاح به لحاظ دائم و موقت بودن ، اختلاف داشته باشند (نه تردید ) یعنی زوجه ادعا دائم دارد و زوج منکر قطعی دائم بودن عقد است و می گوید ، عقد موقت بوده و مدت آن به پایان رسیده است . حال به لحاظ شرعی قول کدام یک مقدم یا اصالت دارد ؟ ۲. با توجه به اینکه از نظر زوج مدت ازدواج به پایان رسیده است آیا محرمیت فیمابین آنها نیز به پایان رسیده است یا برای رها شدن از علقه ازدواج می بایست صیغه طلاق جاری شود ؟ ۳. با توجه به اینکه زوجه مدعی مهریه سنگین و خیلی زیاد تر از مقداری که زوج می گوید هست ، همچنین مدعی دریافت نفقه می باشد ، قول کدام یک صحیح و حکم شرعی چیست ؟ با احترام مجدد وتشکر وافر

باسمه تعالی

1. از آنجا که ادعای تعیین وقت امر زائد بر اصل عقد است، کسی که عقد را موقت می‌داند مدعی و طرف مقابل منکر محسوب می‌شود. پس در فرض سوال قول زن بر مرد تقدم دارد و اگر مرد نتواند بر ادعای خویش بینه بیاورد و زن بر انکار خود قسم بخورد، دائم بودن عقد ثابت می‌شود و زن شایسته دریافت نفقه می‌گردد. همچنین برای جدا شدن این زوج جاری شدن صیغه طلاق لازم است. اما بالا بودن مبلغ مهریه ادعایی جداگانه است که بدون بینه و مدرک ثابت نمی‌شود.