باسمه تعالى

اگر مادۀ شوینده ای مانند محلول شامپو فرش در نظر عرف به اندازۀ آب، پاک کنندۀ کثیفی و آلودگی باشد، در نظر شرع نیز پاک کنندۀ نجاست خواهد بود؛ به عبارت دیگر آب درجۀ خاصی از تمیزکنندگی نسبت به کثیفی ها و آلودگی های ظاهری و عرفی را دارا است؛ مثلاً به اندازه ای است که بعد از شستشو، هیچ اثری از کثیفی و آلودگی در شیء تمیز شده باقی نمی ماند و اثر و جرمی از خود آب هم در آن شیء باقی نمی ماند. حال اگر عرف برای یک محلول شوینده همین درجه از تمیزکنندگی را نسبت به کثیفی ها و آلودگی های ظاهری و عرفی معتقد باشد، آن محلول مانند آب پاک کنندۀ شرعی شمرده می شود؛ به عبارت دیگر «پاک کنندگی به اندازۀ آب» یعنی آنکه بعد از تمیز کردن شیء نجس با آن ماده، عین نجاست و عین مادۀ پاک کننده، در شیء تمیز شده باقی نماند. به همین دلیل مثلاً با آب هنداونه تطهیر شرعی ممکن نیست؛ زیرا اگر عین نجاست را هم از بین ببرد، اثری از خود آب هندوانه در شیء تمیز شده باقی می ماند. گویا عرف محلول شامپو فرش را به مقدار یاد شده دارای پاک کنندگی می داند. بنابراین راه رفتن روی آن فرش با پای خیس موجب نجاست نمی شود.