به گزارش ایکنا، آیت‌الله مهدی هادوی تهرانی، ۲۴ خردادماه در ادامه تفسیر سوره مبارکه فجر در مدرسه آیت‌الله گلپایگانی، گفت: خداوند در آیه ۱۴ فرموده است که «إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصَادِ»؛ یعنی خداوند در کمینگاه مراقب شما هست و اینطور نیست که شما رها و یله باشید؛ او مراقب است و در لحظه‌‌ای که انسان فکر می‌کند زرنگی می‌کند، در تله می‌افتد.

وی اضافه کرد: انسان باید همیشه مراقب نفس خود و کارهایی که می‌کند باشد، همان طور که تیرانداز در میدان جنگ همواره مراقبت دارد؛ خداوند فرمود ما در کمینگاه هستیم.

آیت‌الله هادوی تهرانی بیان کرد: تفضل و رحمت الهی بسیار زیاد است و در برخی ادعیه ذکر شده که خدایا آن‌قدر تو به من لطف کرده‌ای که من پررو شده و گناه می‌کنم، ولی این آیه می‌فرماید: مراقب باشید ناگهان در دام نیفتید؛ البته این مسئله هم برای افراد و هم برای جوامع و هم برای افراد معمولی و هم برای افرادی که مسئول هستند و قدرت و ثروت و شهرت دارند، بیان شده است.

استاد سطح عالی حوزه علمیه با بیان اینکه خدا در کمینگاه است و افراد بدکار هر لحظه ممکن است در تور خداوند بیفتند، اظهار کرد: در آیه ۱۴ سوره علق فرموده است: أَلَمْ يَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ يَرَى؛ در این آیه آگاهی می‌دهد که «ای انسان خداوند می‌بیند» ولی در سوره فجر هشدار  و انذار داده که گرفتارشدن در کمینگاه الهی مساوی با عذاب است.

تبیین یک استثناء
این استاد حوزه همچنین در ادامه تفسیر سوره مبارکه اعلی به آیه ششم اشاره کرد و گفت: در این آیه فرموده که «سَنُقْرِئُكَ فَلَا تَنْسَى، إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ وَمَا يَخْفَى»؛ قرائت در اینجا به معنای قرائت متعارفی نیست که در ذهن ما هست؛ زیرا قاری با تارهای صوتی خود ارتعاشاتی را در هوا ایجاد کرده و این ارتعاش به گوش مخاطب می‌رسد.

وی افزود: در اینجا منظور این نیست که خداوند با حنجره صحبت می‌کند و پیامبر می‌شنود، بلکه قرائت خدا همان وحی است که از سنخ دیگری غیر از سنخ کلام و صوت بشری است؛ انتقال پیام هست، ولی نه از سنخی که سایر صوت‌ها و صداها منتقل می‌شود.

آیت‌الله هادوی تهرانی بیان کرد: بنده در مقاله «وحی؛ شهود غیب» که برای اجلاسی قرآنی در ۳۰ سال قبل نوشته بودم، آورده‌ام که وحی دارای مراتب است که بالاترین آن به انبیاء و در بالاترین سطح به پیامبر اعظم نازل شده که اصلاً از سنخ قرائت‌های متعارف ما نیست.

هادوی تهرانی تصریح کرد: مراتب پایین وحی، الهام است که افراد معمولی هم از آن بهره می‌برند و یکسری خطورات قلبی و ذهنی دارند؛ در قرآن کریم در مورد ام موسی بیان شده و در سطحی بالاتر برای حضرت فاطمه(س) وجود داشته است.

استاد حوزه با بیان اینکه این نوع شنیدن، نه شنیدن با گوش سر، بلکه شنیدن به گوش جان است، اظهار کرد: در ادامه آیه آمده که تو آنچه ما بر تو می‌خوانیم، فراموش نمی‌کنی، مگر چیزهایی که خدا بخواهد. آیا در اینجا یعنی پیامبر برخی آیات را فراموش می‌کند؟

وی اضافه کرد: علامه طباطبایی فرموده که عبارت «الا ماشاءالله» به معنای فراموش کردن پیامبر نیست؛ او برای اثبات این مسئله به آیه ۱۰۸ هود «وَأَمَّا الَّذِينَ سُعِدُوا فَفِي الْجَنَّةِ خَالِدِينَ فِيهَا مَا دَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ إِلَّا مَا شَاءَ رَبُّكَ عَطَاءً غَيْرَ مَجْذُوذٍ» اشاره کرده که در این آیه فرموده است، کسانی که سعادتمند شدند، در بهشت ابدی هستند، مادامی که آسمان‌ها و زمین است، مگر آنچه خدا بخواهد.

وی در پایان اضافه کرد: این استثنا برای آن نیست که برخی بهشتیان در بهشت ابدی نیستند، بلکه مراد آن است که انسان مؤمن بداند به فضل و قدرت خدا در بهشت ابدی هستی و او نمی‌خواست نمی‌توانست به این مقام برسد؛ درباره سنقرئک هم همین استدلال است یعنی این خواست خداست که تو فراموش نمی‌کنی و اگر او نمی خواست فراموش می‌کردی.