استاد هادوی: شکل گیری حکومت اسلامی فرصت بسیار مناسبی بوده و هست تا اندیشه دینی در جامعه توسعه پیدا بکند و التزام افراد، به آن افزایش پیدا بکند. بنابراین بدون شک جامعه ی ما در مقایسه با یک جامعه ای که فاقد حکومت اسلامی است، بسیار نسبت به رعایت موازین شرعی موفق تر بوده و هست؛ اما اگر مقایسه ما با نقطه ای باشد که مطلوبیت دارد، یعنی آن توقعی که ما انتظار داریم، بدون شک مشکلاتی بوده و هست و این مشکلات از اینجا نشات می گیرد که اولاً ما فرهنگ امر به معروف و نهی از منکر را در جامعه، عمومی نکردیم. یعنی این احساس را در عموم مردم خودمان، به صورت عینی و عملی ایجاد نکردیم به گونه ای که همه در مقابل انجام وظایف، مسئولیت داریم و اگر دیدیم جایی از قانون، و یا از شرع مقدس، تخلف می شود همه ما مسئولیم که در مقابل آن تخلفات، ایستادگی کنیم و گاهی از اوقات مردم ما به دلیل نوعی آموزش که ما به آن ها داده ایم، وقتی با تخلفی مواجه می شوند می گویند: اینجا باید خود دولت جلوی تخلف را بگیرد و احساس نمی کنند که خودشان هم مسئولیتی دارند و باید در این جهت اقدام کنند.
ما باید این مسئولیت عمومی را در جامعه توسعه بدهیم و توسعه دادن به این کیفیت است که دولت، واقعاً حامی آمرین به معروف و ناهین از منکر باشد، به این معنا که اگر در جایی از جامعه، تخلفی دیده شد و با آن تخلف شخص متدینی برخورد کرد و مساله پیدا شد، دولت جانب آمر به معروف و ناهی از منکر را بگیرد و او را حمایت بکند. ببنید اگر مثلاً من تلفن زدم به جایی و گفتم این ماشین از چراغ قرمز رد شد و راهنمایی و رانندگی به تلفن من اعتنا کرد و این را به عنوان یک مدرک پذیرفت آن موقع است که من احساس وظیفه می کنم و اگر جای دیگری هم تخلف دیدم احساس وظیفه کرده و تماس بگیرم، اما اگر احساس کردم که نسبت به حرف من اعتمادی وجود ندارد و کس دیگری حمایت از من نمی کند، بلکه اگر مشکلی پیش بیاید بر علیه من دیگران، مورد حمایت واقع می شوند آن موقع است که ما دائره امر به معروف و نهی از منکر را محدود کردیم، ما واقعاً باید برای توسعه امر به معروف و نهی از منکر زمینه ی عینی حمایت از آمرین به معروف و ناهین عن المنکر را فراهم کنیم و از طرف دیگر باید مصادیق منکر و معروف را در جامعه بیشتر و بهتر معرفی کنیم تا جامعه درست تشخیص بدهد که کجا باید برخورد بکند، ببینید اگر یک کسی مقلد کسی است که مثلاً سیگار کشیدن را مضر به صحت روزه نمی داند و من مقلد کسی هستم که سیگار کشیدن را مضر به صحت روزه می داند، اینجا اگر من در ماه مبارک رمضان ببینم که آن آقا که مقلد آن مرجعی است که سیگار کشیدن را مضر به صحت روزه نمی داند نمی توانم بگویم که شما سیگار نکش، چون آن دارد به فتوای مجتهد خودش عمل می کند و مجوز دارد و این کاری که می کند از نظر خودش و مجتهدش خلاف شرع نیست. بله اگر آن شخص، مقلد کسی است که سیگار کشیدن را ممنوع می داند آن موقع معنا دارد که من او را نهی کنم؛ مثلا بگویم، چرا سیگار می کشید و این کار مخل به صحت روزه شما و اظهار روزه خواری است و شما نباید چنین کاری را بکنید حتی اگر مجوز داری برای روزه نگرفتن، حق نداری در ملا عام روزه خواری کنی، بنابراین معرفی واجبات و محرمات و معیارهای امر به معروف و نهی از منکر، خودش از عوامل توسعه امر به معروف و نهی از منکر است، در کنار آن، قضیه ی حمایت از عاملین بمعروف و ناهین عن المنکر نیز باید مورد توجه قرار گیرد.