استاد هادوی تهرانی: مجالس امام حسین (ع) در طول تاریخ مکتب اهل بیت (ع)، بعنوان عاملی بوده که توانسته است، مفاهیم این مکتب را حفظ کند و در صورتی ما از این مجالس استفاده بهینه را خواهیم برد که بتوانیم شور و عشق را با دانش و خرد همراه کنیم. یعنی در این مجالس، در عین پرداختن به جنبه های عاطفی، احساسی و جنبه های حماسی عاشورا، به معارف تعالی بخش مکتب اهل بیت (ع) نیز پرداخته شود مباحثی چون اصول مکتب، اصل امامت و ولایت و ویژگی های شخصیتی خود امامان معصوم (ع)، وظایفی که پیروان این مکتب بر عهده دارند آن توقعاتی که در روایات به وفور می بینیم و امام صادق (ع) از شیعیان خودشان انتظار دارند آنها را باید در این مجالس، برای مردم عرضه کنیم، مجالس امام حسین باید به گونه ای باشد که وقتی کسی در مجلس اباعبدالله الحسین (ع) شرکت می کند پس از پایان مجلس و یا اتمام دهه ی محرم، دانشش نسبت به مکتب حیات بخش امام حسین (ع) افزایش یافته و ایمان و باورش نیز نسبت به این مکتب توسعه پیدا کرده باشد یعنی به گونه ای تأثیر بگیرد که تنها، تاثیر آن در یک دهه ی محرم و آن هم در حال و هوای عزاداری تجلی نداشته باشد. بلکه امام حسین (ع) الگوی عملی ما در تمام لحظات زندگی، در عمل اجتماعی، در محیط خانواده و حتی در محیط کار باشد. به تعبیری روح امام حسین در گوشه گوشه ی زندگی ما بروز و ظهور داشته باشد، اگر امام حسین (ع) الگوی کاری ما و الگوی زندگی ما بود بسیاری از این محرماتی که در جامعه، احیاناً تحقق پیدا می کند، محرماتی نظیر؛ رشوه، دروغ، غیبت و اینکه با تهمت، وجهه افراد را تخریب کنیم تا خودمان صاحب موقعیتی بشویم، اینها از جامعه کاسته می شود.
بدون شک، یک جامعه ی حسینی جامعه ای نیست که گرفتار تهمت و رشوه و دروغ باشد، جامعه حسینی جامعه ای نیست که در آن هر کسی بخواهد به خاطر تصاحب یک موقعیت خاص هر گونه حرامی را مرتکب شود و یا هر واجبی را ترک کند. ما باید سعی کنیم مجالس امام حسین، مجلس توسعه ی دانش و مجلس توسعه ی ایمان توأم با عمل باشد، توسعه ی دانش و ایمانی که برگرفته از مکتب نجات بخش امام حسین (ع) است.