گاهى ممكن است دلمان مثل سنگ شود، بلکه سخت تر از سنگ.[1] حتماً مشكلى هست. بزرگترين مشكل گناه است. گناهان دل را تيره مىكند و آمادگى انسان را براى بهرهمندى از فيوضات كم مىكند؛ به تعبير دیگر هر گناه مثل يك لكۀ سياهى است كه بر صفحۀ سفید دل مىنشيند و وقتى تكرار شد، تمام دل تيره مىشود.[2]
آيينهات دانى چرا غماز نيست * زانكه زنگار از رخش ممتاز نيست
رو تو زنگار از رخ خود پاك كن * بعد از آن آن نور را ادراك كن[3]
در اين مسائل هيچ كس نمىتواند به آدم كمك كند. تيرگى دل را بايد خودِ من، به عزم و ارادۀ خودم از بین ببرم.
برگرفته از کتاب توشه ای از رمضان، تألیف آیت الله هادوی تهرانی