شكر يك حالت قلبى است. شكر اين نيست که به زبان بگوييم خدایا شکر؛[1] مثل آن کسی که يك اتفاق بدى برايش افتاده است و از سر طعنه به خدا ـ تبارک و تعالی ـ بگويد: خدايا شكر! اين، شكر نيست، بلکه عين كفران است. لفظ شكر است؛ ولی الفاظ كه معيار نيستند. ما اگر دلمان به اين الفاظ خوش است، بدانیم که از اين شکرها كارى بر نمىآید.
برگرفته از کتاب توشه ای از رمضان، تألیف آیت الله هادوی تهرانی
[1]. قال علی ـ علیه السلام ـ : شكر المؤمن يظهر في عمله. (غرر الحكم و درر الكلم، ص 279)