استاد هادوی تهرانی: اولاً تفرقه را باید تعریف کرد که مقصود از تفرقه چیست؟ یک مساله ای هست که در اسلام مطرح بوده است، با عنوان «شق اصابة المسلمین»؛ یعنی ایجاد تفرقه در بین صفوف مسلمانان، که منجر به تضعیف جانب اسلام بشود، این قطعاً جایز نیست اما معنایش این نیست، که ما با هر گونه دیدگاه انتقادی مقابله کنیم و اسمش را بگذاریم مبارزه با تفرقه در جامعه و باعث شویم که یک دیدگاه که معصوم نبوده و ممکن است خطا هم بکند، بدون تحمل انتقادات دلسوزانه دیگران و به اسم اینکه موجب تفرقه می شود بخواهد بر نظر خودش نیز اصرار بورزد. این قطعاً با معیار و موازین اسلامی سازگار نیست، مصلحت مسلمین اقتضا می کند، کسانی که واقعاً دانشش را دارند و مخلص و دلسوز هم هستند و می بینند که خطایی دارد رخ می دهد، موضوعات و جریانات جاری در جامعه را هدایت و راهنمایی کنند؛ اظهار نظر و نقد کنند، نقد، عامل رشد و موجب پویایی جامعه است، ما نباید جلوی نقد ناب را بگیریم، به اسم اینکه، منجر به تفرقه می شود.
مقام معظم رهبری بارها به مساله ی "نقد در جامعه و مساله توسعه آن" و در واقع به "سعه صدر اجتماعی و توسعه ی پذیرش و تحمل آراء دیگران" تاکید کردند و این چیزی است که در سنت اجتماعی و سنت سیاسی ما باید توسعه پیدا بکند. ما باید آمادگی نقد ها را پیدا کنیم، البته پذیرش به این معنا نیست که هر کسی، هر نقدی کرد بگوییم درست است؛ ولی آمادگی شنیدن نقد ها را داشته باشیم و قطعاً بعضی از نقد ها خودشان قابل نقد هستند و به دلیل عدم صحت، ما باید آنها را نیز نقد کنیم.
باید جامعه، دارای فضایی باشد که افراد احساس کنند آراء آنها مورد احترام است و دانش و خرد آنها هم مانند دانش و خرد دیگران، ارزشمند تلقی می شود و به آنها بها داده می شود و فضایی است که شخص می تواند در آن فضا اظهار نظر بکند، در عین حال، این توقع نیز نباید حاکم باشد، که هر اظهار نظری هم مورد پذیرش دیگران قرار بگیرد. یعنی جامعه باید یک جامعه ای باشد مبتنی بر سعه صدر عمومی، سعه صدر اجتماعی، سعه صدر سیاسی، سعه صدر فرهنگی، سعه صدر علمی و . . . در آن جامعه ما باید سعی کنیم فرهنگ عمومی و دانش عمومی را توسعه بدهیم و زمینه ها و فضاهای مناسبی را برای نقد سازنده و مفید فراهم کنیم.