دهۀ آخر ماه مبارک رمضان با اندوه شهادت حضرت علی ابن ابیطالب ـ علیه السلام ـ قرین شده است؛ شخصیتی که از روز اول رسالت و بعثت در کنار رسول گرامی اسلام ـ صلی الله علیه و آله ـ قرار گرفت؛ اولین مردی بود که ایمان آورد[1] و همۀ هستی و توان خودش را در مسیر حمایت و صیانت از نبی خاتم ـ صلی الله علیه و آله ـ و پیامی که آن حضرت برای شریعت آورده بود، صرف کرد؛ بزرگواری که در لیلة المبیت به جای پیغمبر ـ صلی الله علیه و آله ـ در بستر قرار گرفت[2] تا اگر قرار است صدمه‌ای برسد، به جای پیغمبر ـ صلی الله علیه و آله ـ به آن بزرگوار صدمه برسد؛ دلیری که در غزوات همواره در برابر هر امری که می‌خواست متوجه پیغمبر ـ صلی الله علیه و آله ـ شود، خود را سپر بلای او قرار می‌داد؛ او که در گفتگو با خداوندِ ـ تبارک و تعالی ـ آن‌چنان در محبت الاهی مستغرق می‌شد که از اطرافش غفلت می‌کرد و در آن هنگام اگر تیر از پایش درمی‌آوردند، دردی احساس نمی‌کرد[3] و همو در همان حال استغراق در نماز، از دست نیاز سائل بی‌خبر نبود و او را بدون جواب رد نمی‌کرد.[4]
برگرفته از کتاب توشه ای از رمضان، تألیف آیت الله هادوی تهرانی
[1]. ابن الأثير، عز الدين أبو الحسن على بن ابى الكرم، الكامل فی التأریخ، ج 2 ،ص 57؛ یعقوبی، احمد بن أبى يعقوب بن جعفر بن وهب، تأريخ اليعقوبى،ج 2،ص 23.
[2]. الكامل فی التأریخ، ج 2، ص 103؛ حمیری المعافرى عبد الملك بن هشام، السيرة النبوية،ج 1، ص 482.
[3]. ديلمى، حسن بن محمد، إرشاد القلوب إلى الصواب، ج 2، ص 217؛ بحرانى، سيد هاشم بن سليمان، حلية الأبرار في أحوال محمد و آله الأطهار، ج 2، ص 180.
[4]. رجوع شود به تفسیر و روایات ذیل آیۀ 55 در سورۀ مائده: إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذينَ آمَنُوا الَّذينَ يُقيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُون و همچنین رجوع شود به : الكافي، ج 1 ، ص 288.