بسم الله الرحمن الرحیم

مِنَ الْمُؤْمِنِينَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَىٰ نَحْبَهُ وَمِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِيلًا
از ميان مؤمنان مردانى‏ اند كه به آنچه با خدا عهد بستند صادقانه وفا كردند برخى از آنان به شهادت رسيدند و برخى از آنها در [همين] انتظارند و [هرگز عقيده خود را] تبديل نكردند. (الاحزاب، 23)

خبر ارتحال دوست بسیار دوست داشتنی، عالم متخلّق، مجاهد سخت کوش و صبور حضرت آیت الله شیخ محمد علی تسخیری (رضوان الله علیه) موجب نهایت تأسف و تأثر گردید.
آن صدیق صادق که اراده ی آهنینش در بیش از دو دهه آخر عمر به او امکان تلاشی خستگی ناپذیر را داد، آیتی از اخلاص و ارادت به اسلام، مکتب اهل بیت علیهم السلام و نظام اسلامی بود.
با آن بدن رنجور بیش از چند جوان سالم فعالیت می کرد تا به گفته ی خودش صندلی اسلام، تشیع و انقلاب اسلامی در جایی خالی نماند و صدای حق به گوش حاضران برسد.
بیش از دشمنان، گاه و بیگاه دوستان او را مورد هجمه و طعنه قرار می دادند و او با همان بزرگواری و صبر همیشگی به شوخی و طنز از کنار رفتارهای زننده آنها می گذشت و دم بر نمی آورد.
بارها و بارها به چشم مشاهده کردم که نام اهل بیت علیهم السلام اشک از چشمانش جاری می ساخت و آنچنان می گریست که هر بیننده ای را تحت تأثیر قرار می داد و چه جفا کردند آنان که وی را مخالف ولایت خواندند و تلاش های او را برای نزدیک ساختن مذاهب اسلامی در راستای اعتلای مکتب اهل بیت (علیهم السلام) تفسیر غلط نمودند.
تسخیری مرد میدان های سخت و آزمون های دشوار بود. چه رنج ها که در زندان های رژیم بعث تحمّل کرد و چه زخم زبان ها که از همگنان به جان خرید و هیچگاه چهره ی شادابش خشمگین نشد و روی برنتافت و انگیزه اش را از دست نداد. روحش شاد
این جانب این ضایعه دردناک را به حضور اقدس امام زمان عجل الله فرجه الشریف و مراجع عظام دامت توفیقاتهم و رهبر عزیز انقلاب مد ظله العالی و حوزه های علمیه به ویژه حوزه های نجف و قم و به تمام علمای مذاهب اسلامی و ادیان الهی و فرق جهانی تسلیت عرض می کنم و برای آن مرحوم حشر با محمد و آل محمد علیهم السلام و برای خانواده و بازماندگان آن بزرگوار صبر جمیل و اجر جزیل از درگاه ایزد بی بدیل خواستارم.

مهدی هادوی تهرانی
28 مرداد 1399
28 ذی الحجة 1441
قم آشیانه آل محمد علیهم السلام