ماه مبارک رمضان، مهمانی خاص خدا ـ تبارک و تعالی ـ است[1] و گرنه ما آدم‌ها همیشه مهمان او هستیم، بلکه همۀ موجودات بر سر این سفره نشسته‌اند.[2]
خوان او سر تا سر عالم گرفت * بر سر خوانش خلایق در شگفت[3]
گسترۀ رحمانیت الاهی همۀ موجودات را فرا گرفته است؛[4] حتی آن‌ها که از سر غفلت یا جهالت هیچ اعتقادی به خدا ـ تبارک و تعالی ـ ندارند، بهره‌ای از این رحمت نصیبشان می‌شود؛[5] البته آن‌ها که معرفت دارند و می‌فهمند، از نعمت‌های خاص این سفره برخوردار هستند و هر کسی هم به اندازۀ معرفتش و به اندازۀ ایمانش، از این مهمانی بهره می‌برد.
هر کسی ز اندازۀ روشندلی * غیب را بیند بقدر صیقلی
هر که صیقل بیش کرد، او بیش دید * بیشتر آمد بر او صورت پدید[6]
برگرفته از کتاب توشه ای از رمضان، تألیف آیت الله هادوی تهرانی
[1]. شهر دعيتم فيه إلى ضيافة الله. (وسائل الشيعة إلی تحصیل مسائل الشریعة، ج 10، ص 313)
[2]. عن أبي جعفر ـ علیه السلام ـ قال: قام علي ـ علیه السلام ـ يخطب الناس بصفين يوم جمعة و ذلك قبل الهرير بخمسة أيام فقال: الحمد لله على نعمه الفاضلة على جميع خلقه البر و الفاجر ... . (الصدوق، محمد بن على ابن بابويه، الأمالي، ص 405)
[3]. مثنوی معنوی
[4]. چنان‌که مفسرین ذیل آیۀ «الرحمن الرحیم» (فاتحة الکتاب، 3) چنین فرموده اند. (ر . ک: طباطبائی، السید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج 1،ص 16 و طوسی، محمد بن حسن، التبيان في تفسير القرآن، ج 1، ص 29) و نیز در عای ابتدای ورود ماه رمضان وارد شده است: اللهم إني أسألك باسمك الذي دان له كل شيء و برحمتك التي وسعت كل شيء. (كلينى، محمد بن يعقوب، الكافي ج 4، ص 72)
[5]. در دعای مخصوص ماه رجب بعد از فرائض چنین می‌خوانیم: يا من يعطي من لم يسأله و من لم يعرفه تحننا منه و رحمة. (الإقبال بالأعمال الحسنة فيما يعمل مرة في السنة، ج 3 ، ص 211)
[6]. مثنوی معنوی