بسم الله الرحمن الرحیم

وقتی ایام سفر حاجیان آغاز می شود دل های زیادی اشتیاق این سفر را دارد، خیلی ها آرزو دارند با حاجیان در این سفر معنوی همراه می شدند، حرکت می کردند به سوی مدینه النبی، کنار مرقد آن بزرگوار، کنار قبر گمشده فاطمه زهرا (س)، کنار قبور ائمه بقیع (ع). خیلی ها آرزو دارند تا به زیارت بیت الله توفیق پیدا کنند، کعبه، خانه خدا، آن خانه ای که به دست ابراهیم (ع) و به امر الهی ساخته شد را ببیند، شنیدند که اگر کسی برای اولین بار چشمش به این خانه افتاد سه آرزوی برآورده دارد، آرزو دارند که ببینند و آرزوهایشان برآورده بشود، آرزوها و خواسته ها زیاد است، اما آن هایی که این سفر نصیبشان می شود، وقتی می آیند به مدینه، وقتی می آیند به مسجد النبی، وقتی می آیند کنار قبور ائمه بقیع، وقتی می آیند به مسجد الحرام، وقتی کنار کعبه قرار بگیرند، گاهی از اوقات با یک بحرانی مواجه می شوند و این بحران شاید برای خیلی ها پیش بیاید، خیلی آرزو داشتند بیایند وقتی می رسند احساس می کنند که نمی دانند باید چه کاری بکنند، احساس می کنند که آن موقع که در خانه بودند و آرزوی مسجد النبی را داشتند شاید حال بهتری داشتند تا الان که داخل مسجد النبی قرار گرفتند. چرا اینطور می شود؟! چرا ما یک عمر آرزوی چیزی را داریم وقتی به آن می رسیم اون توقعی که داریم اون انتظاری را که داریم احساس می کنیم برآورده نمی شود، احساس می کنیم آن چیزی که می خواستیم در این لحظه باشیم نیستیم، آن حالی که دلمان می خواست داشته باشیم نداریم، کنار مرقد پیغمبر (ص) قرار می گیریم اما دلمان توجه به آن حضرت پیدا نمی کند، چرا؟!

فرق است بین آرزو و امید!

ما بیشتر آرزو داریم، آرزوها چیزهایی است که ما می خواهیم تحقق پیدا کنند اما مقدماتش را تهیه نمی کنیم، ما آرزو داریم در خیلی از کارها موفق باشید بدون اینکه آمادگی داشته باشیم زحمات لازم برای موفقیت را تحمل کنیم.

امید آن است که می خواهیم به چیزی برسیم و آمادگی داریم که زحمات رسیدن به آن چیز را هم تحمل کنیم مقدماتش را فراهم کنیم.

اگر ما می خواهیم وقتی می آییم به مدینه و مکه حال خوبی داشته باشیم باید قبل از اینکه وارد این سفر بشویم مقدمات این سفر را آماده کنیم، بی مقدمه آمدن معمولاً با همان مشکل ما را مواجه می کند، مشکل اینکه ما چه کنیم، مشکل اینکه چرا اینجا اون حالی که باید را نداریم، دلی که دلبستگی های خودش را به دنیا، دلی که آلودگی های خودش را در دنیا همراه خودش آورده به این سرزمین مقدس خب مشکل است که بتواند به آنچه که باید به راحتی برسد. البته هیچ وقت دیر نیست، هر وقت انسان توجه پیدا بکند، اراده بکند، می تواند. البته هرچه دیرتر سخت تر. ولی هیچ وقت دیر نیست.

آمادگی روحی و معنوی برای سفر حج

ما برای سفر حج باید آمادگی روحی و معنوی فراهم کنیم، فقط آمادگی بلیط و ویزا و توشه سفر و اینها کافی نیست، اینها آمادگی های فیزیکی است، آمادگی معنوی است که ما را آماده این سفر معنوی می کند. سفری که ما باید در آن یک مراحلی را طی کنیم و به یک نتیجه ای برسیم. این سفر با سایر سفرهایی که در عمرمان تجربه کردیم تفاوت دارد.

بنابراین از آن لحظه ای که آرزوی سفر حج در دل ما می افتد سعی کنیم مقدمات سفر حج را فراهم کنیم، مقدمات معنوی این سفر را آماده کنیم، دل را آماده کنیم برای پذیرش، دل را آماده کنیم برای شنیدن، دل را آماده کنیم برای دیدن که دل ما گوش دارد، چشم دارد، همچنان که سر ما گوش و چشم دارد. اما ما از چشم و گوش دل غافلیم و به چشم و گوش سر بسنده کردیم.

انشاء الله از لحظه اول حرکت به سوی حج آماده شدن برای حج چشم و گوش دل را هم آماده کنیم تا در این سرزمین (سرزمین وحی) بتوانیم سروش الهی را بشنویم، فرشتگان و معصومین (ع) را با چشم دل ببینیم و انشاء الله به آن نتیجه ای که باید برسیم[1].